Oh no, don't!

Cleo zat op haar stoel met haar ogen op het object onder de microscoop gericht. Snel schrijvend maakte ze aantekeningen terwijl ze regelmatig keek. Ze glimlachte en ging ontspannen zitten. Snel las ze haar aantekeningen eens door, ze was niets vergeten op te schrijven. Ze wou net haar haar los maken toen iemand langs kwam met een beker water, ze zag hem vallen en het water spatte op en kwam op haar huid terecht. Geschrokken keek ze op en maakte dat ze weg kwam. Degene die de beker had laten vallen riep nog sorry en ze dachten allemaal dat ze een allergie voor water of zoiets had. 5 seconden nog! Zo snel als ze kon rende ze de meisjes toiletten binnen. 3 seconden! Ze rende naar een deur. 1 seconde! Ze was binnen en deed de deur op slot. Een luide bons weerklonk en ze lag op de grond terwijl haar benen nu een lange staart vormde. Snel ging ze rechtop zitten en zuchtte terwijl ze haar hoofd tegen de muur legde. Ze hoorde iemand binnenkomen en hield haar adem in, de deur was op slot maar haar hart bonsde als een bezetene. De voetstappen kwam dichterbij en plots draaide ze weg. Ze hoorde water stromen en niet veel later stierven de voetstappen weg en stopte het geluid van stromend water. Ze droogde zich zo snel mogelijk op en liep -nu weer met twee benen- naar buiten. Snel liep ze de klas terug in, de jongen die de beker had laten vallen kwam zich snel verontschuldigen. "Het was niets, had iedereen kunnen overkomen." Ze ging terug zitten en zuchtte, dat was nipt geweest!

Met ingehouden adem staarde Tamara naar haar plaatje glas waar ze het blad van een waterplant op had gelegd. Een lichte frons verscheen op haar gezicht. Al eens eerder had ze zo’n proef moeten doen en al de hele dag liepen er mensen rond met bekertjes water. Zoals zo vaak op de campus moest Tamara zich extra voorzichtig opstellen. Het voelde bedreigend aan al dat water om haar heen en die nietsvermoedende studenten en leraren, alsof de duivel een spelletje met haar wilde spelen.. Tamara haalde diep adem en keek met een argwanende blik op toen ze een lichte windvlaag langs haar huid voelde sidderen. Nee, dat spelletje ging ze dus niet verliezen. De spieren in haar gebalde handen die op tafel lagen, spanden zich iets meer aan. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de jongen langs haar liep, in zijn handen droeg hij een bekertje water om daar zijn preparaat mee klaar te maken. Zonder het te beseffen schoten Tamara's mondhoeken zich iets omhoog en werd haar gezicht gesierd door een zachte glimlach. Hij moest wel de laatste zijn die met water door het klaslokaal heen liep dus nu was ze even veilig, hoopte ze. Voorzichtig drukte Tamara met een pincet een ander wegwerpplaatje op het stukje groen en schoof ze het preparaat onder haar microscoop om het blad en haar cellen goed te kunnen bekijken.. Met nog steeds een lichte glimlach rondom haar volle lippen bracht Tamara haar hoofd iets dichter bij de microscoop en bekeek ze het stukje waterplant aandachtig. Een paar seconden gingen voorbij waarna ze snel een potlood pakte en haar waarnemingen op papier zette in sierlijke, krullerige letters..
Plotseling klonk het geluid van vallend water. Tamara keek op, haar heldere ogen groot van schrik. Toch was het geluid niet van dichtbij, iets wat haar een beetje gerust kon stellen. Ook voelde ze geen waterdruppels op haar lelieblanke huid waardoor ze tot de conclusie kwam dat iemand anders het slachtoffer geworden was. Voordat Tamara zich weer kon concentreren op haar werk rende het slachtoffer van het bekertje water de deur uit. Tamara keek op, verbaasd iemand zo verhit te zien reageren waarna een rilling door haar ruggengraat ging en haar hartslag iets omhoog ging.
Een andere zeemeermin. Tamara kende het meisje - of de zeemeermin - niet. Zijzelf was een nieuwelinge, maar dat maakte niets uit. Dit meisje moest namelijk wel een zeemeermin zijn. Opgewonden staarde Tamara even naar de deur waarna ze vluchtig haar microscoop bekeek een compacte aantekening maakte en in één snelle oogopslag de deur weer bekeek. Na een tijdje ging de deur open. Tamara stond op van haar stoel en pakte haar blad met aantekeningen waarna ze naar het meisje toeliep en naast haar plaatsnam. Toen het meisje eenmaal zat draaide Tamara zich naar haar toe. Zo onschuldig mogelijk vroeg ze op een zachte toon: `Watervrees?´, waarna ze haar ogen weer op haar aantekeningen richtte en vanuit haar ooghoeken keek naar de reactie van het meisje.

Cleo las snel haar aantekeningen na toen er een blond meisje langs haar kwam zitten. Ze kende haar niet want dat meisje was nieuw. Toen ze lang haar ging zitten draaide ze zich naar Cleo toe en vroeg of ze watervrees had. "Allergie." Ze had haar antwoord al geoefend terwijl ze terugkwam en had niet eens naar het meisje gekeken omdat haar ogen haar altijd verraden. Ze las snel verder. "Hoezo?" Vlak nadat ze dat had gezegd keek ze wel op. Haar ogen waren chocolade-bruin en haar huid had die natuurlijke bruine tint. Ze had een blauw T-shirt aan en een witte short met blauwe ballerina's eronder die een kleine strik op de voorkant hadden. Aan haar hals hing een blauwe, doorzichtige edelsteen die met kleine facetten was geslepen, die hing aan een bruin koort om haar hals. Ze had simpele oorbellen aan die de vorm van een druppel hadden van een steen die ongeveer dezelfde kleur had als de steen om haar hals maar toch anders was.
Haar haar was al even bruin als haar ogen ze leek te glimlachen, zelfs als ze dat niet deed. Cleo loog normaal gezien niet, maar dit was uitzonderlijk, ze was wel nieuwsgierig van waar de vraag kwam. "Sorry dat ik me niet voorstel, mijn naam is Cleo." Nu glimlachte ze wel en ze zat ontspannen op haar stoel met één hand op de tafel en de ander op haar schoot.

Een allergie voor water? Tamara trok haar wenkbrauwen op en richtte zich vervolgens weer op haar aantekeningen. Ze las haar worden door en moest moeite doen om haar krullerige letters te ontcijferen, maar las de woorden niet echt. Ze keek er alleen naar. Haar hoofd zat veels te vol met de gedachten dat het meisje naast haar een zeemeermin was. Ze had dat idee nog niet laten varen, zeker niet toen ze het antwoord van het meisje hoorde. Waterallergie.. Misschien bestond dat niet eens, alhoewel ze zou niet verbaasd zijn als het antwoord van het meisje gelogen was. Toch klonk het meisje zelfverzekerd en kon Tamara niet aan haar stem horen of ze loog. Tamara rechtte haar rug en liet een lange, maar toch zachte zucht horen. `Hoezo?´ Tamara keek op. Haar helder blauwe ogen stonden ietwat verbaasd. `Je rende zomaar uit het lokaal toen er water op je viel.´ antwoordde Tamara op gedempte toon zonder haar ogen van haar blad af te halen. Met haar vingers stopten ze een lok blond haar achter haar oor om het uit haar gezicht te houden waarna ze opkeek, naar het meisje naast haar. `Ik dacht dat je misschien niet in aanraking wilde komen met water,´ zei Tamara alsof ze praatte over het weer. Ze glimlachte kort waarna ze zich afvroeg of anderen hun gesprek af konden luisteren. Onopvallend keek ze om haar heen en zag geen opmerkelijke dingen en dus richtte ze zich weer op het meisje naast haar. Het meisje had een mooie bos bruin haar, haar ogen hadden diezelfde warmbruine kleur en ze droeg blauwe sieraden die er bijzonder prijzig maar geweldig uitzagen. Waren het edelstenen? Tamara friemelde onbewust aan haar met parelsingezette zilveren armbandje. Het meisje stelde zich voor als Cleo. `Noem mij maar Tamara of Tara,´ stelde Tamara zichzelf voor waarna haar lippen zich omhoog krulden en haar witte tanden ontbloot werden. Plotseling voelde ze die drang niet meer om te weten te komen of Cleo een meermin was. Het was niet belangrijk aangezien ze hier kon zijn wie ze wilde zijn, een zeemeermin of een studente. `Zit je hier allang op school, Cleo?´ vroeg ze aan het meisje naast haar waarna ze haar blad met aantekeningen op de tafel legde. Heel even vroeg ze zich af of echt niemand gemerkt had dat ze van tafel geswitched was, maar toen ze vanuit haar ooghoeken om zich heen keek leek niemand haar opgemerkt te hebben..

Cleo knikte, "een van de mineralen in water maakt met contact mijn huid... anders." Ze glimlachte zachtjes toen Tamara zei dat ze misschien niet in contact wou komen met water. "Verandering is mogelijk. En water is een bron van spanning als het in de buurt is, voor sommige mensen." Dat was mooi gezegd, zonder iets te verklappen, maar genoeg om te weten of Tamara het begreep. "Een mooie naam." Tamara vroeg of ze hier allang op school zat, en ze deed even haar ogen dicht. "Al een jaar ondertussen. De zee is een mooie plek met vele mysterie's, het lijkt me leuk om achter het geheim van een paar te komen." Cleo glimlachte weer. "Ook al zijn er geheimen die sommige mensen niet horen te weten en toch weten." Geheimen die een vissenstaart bevatten is daar er een van. Ontspannen liet ze haar ogen nog eens over het simpele, maar elegante handschrift gaan en legde het toen weg. Ze stak het in een map en die stak ze dan weer in een wit met blauwe rugzak. "Het is een fijne school, als je eraan gewend raakt."

Tamara keek op en probeerde haar gezicht in de plooi te houden. Echter stonden haar ogen groot en vormden haar iets geopende mond een verbaasde blik op haar gezicht. Ze knikte begripvol naar Cleo en begreep precies waar ze het over had. `Dat doet een van de stoffen uit water óók met mijn huid,´ bracht Tamara vervolgens langzaam uit haar mond, niet wetend of het wel slim van haar was om dit zo in het openbaar te zeggen. Ze glimlachte kort, iets waardoor zijzelf wat ontspande. `Weet ik. Bij contact met water lijken de cellen van mijn huid te veranderen. Alsof mijn DNA veranderd. Dat is dan ook de reden dat ik water zoveel mogelijk mijd als anderen in de buurt zijn,´ fluisterde Tamara tegen Cleo. Ze wist zeker dat Cleo een zeemeermin was, eentje zoals zijzelf, en dat maakte haar vrolijk nu ze wist dat ze hier niet alleen was. Ze had gehoord dat er rondom en in dit gebied vele zeemeerminnen woonde, maar ook een heleboel mensen. Maar nu ze wist dat het waar was, was haar plaatsing op deze universiteit dus gelukkig niet voor niets geweest. Een zacht zuchtje verliet Tamara´s keel waarna ze opkeek naar Cleo die antwoord gaf op haar vraag. `Al een jaar ondertussen. De zee is een mooie plek met vele mysterie's, het lijkt me leuk om achter het geheim van een paar te komen.´ Tamara knikte. Zij wilde ook plekken ontdekken en de mysteries ontrafellen, maar er waren er zoveel. Teveel voor één mens, maar voor een zeemeermin? `Inderdaad, de zee kent zoveel mooie plekken. Ik ken er al veel, maar die mysteries zullen altijd een raadsel blijven. Nou ja.. Voor mensen,´ zei ze tegen Cleo. Met de bovenkant van haar handpalm streek ze nog een lok honingblond haar achter haar oor waarna ze een korte blik op Cleo wierp. Tamara wilde weten of Cleo nu ook van haar wist of ze een zeemeermin was. Zo'n zelfde zeemeermin als Cleo. Eentje die bij aanraking van water een vissenstaart met schubben kreeg. Tamara legde onbewust haar handen op haar schoot en zag in veerbeelding voor zich hoe haar benen een lange staart vormden met oranjekleurige schubben met een goude gloed.. Tamara zag dat Cleo haar spullen opborg. `Gelukkig maar, hoop ik dan,´ fluisterde Tamara zachtjes waarna ze opstond. `Mijn tas en boek liggen nog daar.´ legde ze uit. De tafeltjes waar bekertjes water opstonden wijkend, liep ze naar haar oude plek waar ze haar spullen bij elkaar raapte en in haar schoudertas propte. Even bleef ze staan om uit het raam te kijken. De zon stond hoog aan de hemel en scheen fel. De woeste zee leek te glanzen en sloeg tegen de rotsen. Tamara´s mondhoeken schoten een tikje omhoog bij het zien van het prachtige landschap en ze liep terug naar Cleo. `En als ik de school niks vind, kan ik altijd nog troost zoeken bij de zee,´ zei Tamara afwezig tegen het meisje naast haar waarna ze glimlachte. Triingg! Vrijwel direct bij het horen van de bel liep Tamara naar de deur van het lokaal. Het was pauze, de ultieme gelegenheid om met Cleo te praten en haar grootste geheim uit de doeken te doen. Buiten het lokaal wachtte ze op het meisje..

Cleo glimlachte heel zachtjes, Tamara was weinig subtiel. Maar dat maakte niets uit, want gelukkig voor Tamara was Cleo een meermin, anders was het nogal raar overgekomen. "Dat zou ik ook doen." Ontspannen tikte ze met haar vingers op het hout van de bank en luisterde naar Tamara's antwoord, ze vertelde dat ze al veel plekken had gevonden, en dan het weinig verhullende gedeelte waarin ze ongeveer letterlijk zei tegen Cleo dat ze niet menselijk was, toch niet volledig. Weer een zachte glimlach die om haar lippen speelde. Natuurlijk zag ze de snelle blik die Tamara op haar wierp en ontspannen zei Cleo dat het een fijne school was, als je eraan gewend raakt, Tamara antwoordde met gelukkig maar. Zij ging haar spullen even halen. Ontspannen bleef Cleo zitten en pakte haar tas en hing die over haar schouder. Toen Tamara even bleef staan en naar buiten keek stond ze recht en hing de tas wat rechter. Tamara kwam terug langs haar staan en de bel ging eindelijk. Cleo liep ontspannen zoals altijd de trap af en haalde het bruine haar uit haar ogen en stak de lokken achter haar oren. "Ik heb zometeen een vrij uur, dus ik ga naar de les van die gast-docent gaan. Een vriendin van mij gaat ook, zou leuk zijn als je meeging. Het is een les over folklore's over de zee. Het leek me leuk." Ze liepen de campus over, Cleo moest helemaal aan de andere kant zijn, daar ging ze op een bankje zitten en zette de rugzak naast haar neer. Ze keek wachtend naar Tamara, alsof ze wachtte totdat die zou beginnen praten. Ze trok een knie op en zette haar voet op de bank en legde haar handen om haar been terwijl ze snel de losgeraakte lokken haar terug achter haar oren stak.

Toen de bel eenmaal was gegaan, was Cleo ook door de deur van het lokaal gelopen. Zonder er verder over na te denken begon Tamara naast Cleo te lopen, ervan uitgaand dat Cleo ook pauze of zoiets had. Nu ze niet meer zo gespannen was nam ze even de tijd om haar klasgenoten die ook de trap afliepen te bekijken. Bijna altjd verdween haar gespannenheid als ze niet meer in de buurt van water en mensen dacht te zijn. Het vrolijkte haar altijd ietsjes op en dat maakte haar weer knapper. Ze sloot haar ogen tevreden voor nog geen seconden. `Ik heb zometeen een vrij uur, dus ik ga naar de les van die gast-docent gaan. Een vriendin van mij gaat ook, zou leuk zijn als je meeging. Het is een les over folklore's over de zee. Het leek me leuk.´ zei Cleo. Tamara herhaalde de woorden nogmaals in haar hoofd waarna er een bescheiden glimlach rondom haar lippen viel. Folklore's.. Een van de dingen die Tamara altijd gefascineerd hadden. `Lijkt me leuk,´ antwoorde ze kortaf, proberend het enthausiasme in haar stem te verbergen. De hele weg over de campus, zei Tamara niet veel. Ze lette op haar omgeving en probeerde ieder detail in zich op te nemen voor het geval ze hier ergens verdwaald zou raken. Een klein groepje jongens keek verlangend naar haar en Cleo toen ze langsliepen opzoek naar een vrij bankje. Tamara liet een zachte glimlach zien. Eentje die mannen in kon pakken waarna ze haar helderblauwe ogen voor zich richtte en verder liep naast Cleo. Tja.. Ze hield van aandacht, maar probeerde dat niet te laten merken. Dat soort dingen hield ze liever voor zichzelf. Eenmaal bij een bankje aangekomen plaatste Tamara zich naast Cleo op het bankje. Het losse haar was in haar gezicht gewaaid en kietelde haar huid zachtjes. Snel pakte ze een haar elastiekje uit haar tas om haar blonde lokken mee bij elkaar te binden in een slordige staart. `Komen hier vaker gastdocenten om vrije lessen te geven?´ vroeg Tamara aan Cleo. Nonchalant trok ze haar knieeën en sloeg ze haar armen losjes over elkaar.. `Het is mooi weer trouwens,´ mompelde ze vervolgens met haar ogen gericht op de felle zon die haar lelieblanke huid verwarmde en de campus in een vrolijk jasje stak.

Tamara reageerde een beetje kortaf, maar niet het gemene kortaf. Dus Cleo vond het niet erg. Heus had ze gemerkt dat Tamara van aandacht hield, Cleo was goed in dat soort dingen ontrafelen. Tamara deed haar haar in een slordige staart, dat van Cleo stak netjes achter haar oren dus had ze er geen last van. "Niet heel vaak, eens per trimester. Maar dit is een vriendin van de directrice. Ze is hier ooit eerder gekomen, 3 jaar geleden. Volgens de jongens was ze adembenemend." Cleo lachte zachtjes, ze waren nu 3 jaar verder, dus ze zou nu minstens tegen de 30 aan moeten zitten. "Zeer mooi weer, ik ga straks zwemmen denk ik." Ze praatte er heel rustig over, alsof veranderen in een meermin niets was. Nu ja, Cleo had ook die serene sfeer om haar heen en ze was meestal ontspannen. Van buiten leek ze veel te kunnen hebben, eigenlijk was ze best gevoelig. "Als je wilt mag je mee." Ze wist nu toch zeker dat Tamara ook een meermin was dus het was niet zo een probleem. "Ik heb ga vandaag eerder naar huis, heb de les die hierna komt al gehad dus ja." Het lente-zonnetje scheen vrolijk op hun huid. Het werd over een paar weken zomer, dus het einde van het jaar zat er ook aan te komen. Toch het einde van het schooljaar, de examens kwamen eraan. Cleo was al bezig met herhalen, voor de zekerheid. Ze wou absoluut door zijn, dan had ze nog maar één jaar algemene vakken over de zee. Dan mocht ze kiezen of ze door zou studeren of juist een baan gaan zoeken. Cleo speelde met de gedachten om zich te gaan specialiseren in één bepaalde richting en ondertussen een baantje te hebben dat niet teveel eisend is en dat ze het met de examens makkelijk in kon passen. Nu, zo eentje had ze er al, maar tegen die tijd. Ze werkte eerst in een dolfinarium, maar ze was eens in het water gevallen en dan na een tijdje besloot ze dat het te gevaarlijk was. Nu werkte ze op het strand en verzamelde ze ook schelpen voor verzamelaars.