just looking around

Bella keek nu in zijn nieuwsgierige ogen, maar zag dat hij zich ongemakkelijk voelde als haar vin zich bewoog. Ze had gezegd dat hij niet bang moest zijn, leken zijn spieren en glimlach te willen worden, maar het lukte niet. Bella wendde haar bleek terug af en ze zei dat hij zo rustig was, hij knikte even, ongemakkelijk schudde ze het haar uit haar gezicht. Na een lange stilte deed hij zijn mond open. "Je bent een zee...zee...zeemeermin," zei hij. Ze knikte zachtjes, "wil je alsjeblieft niets zeggen." Daarvoor was ze zo bang, hij leek niets meer te weten zeggen. "Ik ben allang een meermin." Zou ze zeggen dat er nog meer waren? Eerst zeker weten dat hij niets zou doorvertellen en het hem wat laten bezinken, later misschien. Heel zachtjes zuchtte ze. Hij had al het woordje zeemeermin al moeilijk genoeg gezegd, ze zou hem wat ruimte om te ademen moeten geven. Ze kroop wat van hem weg, zo ver dat het mogelijk was en deed dat door haar handen te gebruiken, de staart was gespierd en snel in het water, maar heel zwaar op het land. Cleo had de staarten op zichzelf aan 40 kilo geschat. Dat klonk realistisch want ze konden in metaal een flinke deuk maken met één keer er tegenaan te slaan. Maar nu ze wat opzij aan het kruipen was, was hij gewoon mega zwaar.

Vincent keek Bella maar wat aan en het was ineens akelige stil geworden Bella leek ook totaal niks te zeggen en was doodsbang geworden. Vincent snapte niet waarom maar langzaam drong het tot hem door. Ze was natuurlijk bang dat hij het ging vertellen of har mee zou nemen naar een lab of dierentuin. Vincent schudde zijn kop daar moest hij niet aan denken. ‘Wil je alsjeblieft niets zeggen.’ zei ze opeens weer moest hij even denken wat ze bedoelde maar knikte daarna. Wie zou hem geloven tenzij hij haar de grot uit wist te krijgen en dan nog met haar een hele wandeling af moest leggen tot ze bij de universiteit waren. Maar ze zou zich waarschijnlijk niet zonder slag of stoot mee geven. En hij kende de weg niet eens naar de universiteit onder tussen brandende er ook een paar vragen door zijn hoofd die hij dol graag wou stellen aan Bella. ’Ik ben allang een meermin.’ Hoorde hij opeens de stem van Bella zeggen waardoor hij uit zijn eigen gedachten schrok. Er kwam een kleine schamper glimlachje op zijn gezicht door haar grap. ‘uhm juist ja.’ Zei hij wat droogjes waarna hij vervolgde. ‘Bella ik heb zoveel vragen.’ Ze zag er nog wat gespannen uit misschien moesten ze beter ergens anders gaan misschien dat ze zich gemakkelijkere voelde in de zee. ‘Bella zullen we ergens gaan waar jij, je wat gemakkelijker voelt?’ Zei hij vriendelijke het leek hem niet erg handige als ze hier in deze grot zouden blijven.

Hij glimlachte heel zachtjes en antwoordde met, uhm juist ja. Het klonk nogal droog. Blijkbaar had hij veel te vragen, en ze zou antwoorden als het kon, maar hij wist schijnbaar dat ze gespannen was en stelde voor dat ergens heen gingen waar ze zich wat gemakkelijker voelde. Ze knikte, "hoe? Ik weeg met die staart erbij zo'n 95 kilo. En ik kan hier niet weg totdat ik droog ben en niet meer nat kan wordt." Hij was zo vriendelijk voor haar, daar stond ze nog het versteldst van. Het zand was nog vochtig en de ingang druppelde van het water, de grond buiten was ook nog nat, natuurlijk had ze schoenen aan, maar ze zou nat worden als ze door die ingang wou gaan, want zij -omdat ze niet zo heel groot was, en ook niet zo heel sterk- had haar handen nodig om buiten te geraken. Vincent zat er nogal rustig bij, ze was echt verast, natuurlijk had Bella gedacht dat hij weg zou rennen, of toch iets langer in schok zou zijn. Hij zat dan ook bij de kustwacht, maar een meisje dat verandert in een meermin bij contact met water, dat had hij nog nooit gezien. En dan nog het feit dat ze water in een soort gelatine kon veranderen, en als ze die kracht dan doorzette in een soort harde kristal, en dan werd het nog doorzichtig als glas. Maar dat zou ze nu niet laten zien. Dat zou teveel van het goede zijn op dit moment.

Vincent knikte toen ze vroeg hoe en zie dat haar staart ongeveer 95 kilo woog, dat werd wel wat veel om te tillen zelf voor hem. Vincent staarde even naar haar staart en naar haar maar schudde toen zijn kop en staarde wat maar de grond in. hij wist eve niks maar te doen maar wel te zeggen alleen wist hij niet hoe of waar hij mee moest beginnen. Er was een akelige stilte gevallen, Langzaam gleed zijn blik weer naar het gezicht van Bella. ‘Ben je al lang een zeemeermin.’ Flopte hij er al opeens uit, hij on zichzelf wel slaan nou. Wat voor een vraag was dat nou weer. ‘euuhmmm sorry, dat was een stomme en domme vraag.’ Zei hij wat beschaamd, en probeerde wat anders te zeggen maar wist niks meer of hij leek het wel te zijn vergeten wat hij wou vraag dus deed hij zij mond snel maar weer dicht. En richten zijn blik maar op de stenen wand van de grot alleen waren die niet echt interessant waardoor zijn blik weer snel op Bella gleed. De zeemeermin en zei vroeg toen wat nieuwsgieriege. 'Verandere je alleen als je in aanraking komt met water? of kan je ook verandere wanneer je dat zelf wilt?' Vincent vond dat al een better vraag dan zijn eerste en oreg zich stiekem een beetje af of ze ook magische krachten hadden.

Bella zuchtte, nu hij toch minder bang van haar was probeerde ze zich te draaien en uit het donkere hoekje te kruipen, dan zouden ze tenminste wat kunnen zien. Terwijl ze zichzelf vooruit aan het trekken was vroeg Vincent hoelang ze al zeemeermin was. Ze liet haar armen even rusten want ze lag ondertussen al op haar buik. Vlak voordat ze nog maar antwoord kon geven ging hij haar voor en zei dat het een domme, stomme vraag wwas. "Heus niet, ik ben al een zeemeermin van mijn zesde. We woonden toen nog in Ierland, mijn ouders waren altijd weg. Dus ging ik eens op verkenning uit en ik vond daar een grot. Het was er donker, ik had geen idee waar ik was maar toch voelde ik me er thuis. De volle maan stond boven de waterpoel die er was, en er kwamen allemaal bubbels omhoog, ik veranderde in een meermin en sindsdien ben ik dat." Bella kroop verder, zich moeizaam voortwerkend met haar handen en ellebogen. Uiteindelijk wierp er een licht over de bruin-oranje schubben. "Ik verander alleen als ik water aanraak. Dat geeft zo zijn moeilijkheden, met volle maan ben ik anders en zijn mijn krachten enorm sterk en als we de volle maan zien moeten wij, door een oncontroleerbare behoefte, in een meermin veranderen." Ze had nu per ongeluk gezegd dat ze krachten had en met het simpele woordje we gezegd dat ze niet de enige was, ze moest leren op haar woorden te letten, of nog beter, gewoon haar mond Bella zuchtte, nu hij toch minder bang van haar was probeerde ze zich te draaien en uit het donkere hoekje te kruipen, dan zouden ze tenminste wat kunnen zien. Terwijl ze zichzelf vooruit aan het trekken was vroeg Vincent hoelang ze al zeemeermin was. Ze liet haar armen even rusten want ze lag ondertussen al op haar buik. Vlak voordat ze nog maar antwoord kon geven ging hij haar voor en zei dat het een domme, stomme vraag wwas. "Heus niet, ik ben al een zeemeermin van mijn zesde. We woonden toen nog in Ierland, mijn ouders waren altijd weg. Dus ging ik eens op verkenning uit en ik vond daar een grot. Het was er donker, ik had geen idee waar ik was maar toch voelde ik me er thuis. De volle maan stond boven de waterpoel die er was, en er kwamen allemaal bubbels omhoog, ik veranderde in een meermin en sindsdien ben ik dat." Bella kroop verder, zich moeizaam voortwerkend met haar handen en ellebogen. Uiteindelijk wierp er een licht over de bruin-oranje schubben. "Ik verander alleen als ik water aanraak. Dat geeft zo zijn moeilijkheden, met volle maan ben ik anders en zijn mijn krachten enorm sterk en als we de volle maan zien moeten wij, door een oncontroleerbare behoefte, in een meermin veranderen." Ze had nu per ongeluk gezegd dat ze krachten had en met het simpele woordje we gezegd dat ze niet de enige was, ze moest leren op haar woorden te letten, of nog beter, gewoon haar mond houden!

Vincent knikte een paar keer bij haar woorden, ook vond ze zijn vraag geen domme, ze vertelde dat ze eerste in Ierland woonde en daar op haar zesde in een zeemeermin was veranderde. Bij een volle maan. Vincent ging wat aan de kant toen ze met moeite wat vooruit kroop in het licht, waarna ze verder uitlegde en verteld ze had een orange bruin kleurige schubben. Vincent keek haar wat nieuwsgierige aan toen ze zij dat ze krachten had en er meer zeemeerminnen waren. Hij vroeg zich af wat voor krachten ze dan had en waarom hij nou eigenlijk pas wit dat zeemeerminnen echt bestaan. Hoewel hij zag dat Bella er mindere blij mee leek te zijn met wat ze zonet had verteld. ‘Maar als er meer zeemeerminnen zijn waarom weten we daar dan niks van af?' Met een afwachten blik keek hij Bella aan en was benieuwd naar het antwoord.

Bella grimaste even bij zijn woorden, hij had het gemerkt. "Omdat we weten dat mensen niet tegen andere dingen kunnen. We zouden eindigen in een laboratorium, of als mutanten in een dierentuin. Mensen kunnen dingen die niet horen niet verdragen." Haar fel-blauwe ogen keken even in Vincent's ogen. "Sommige mensen weten het, en die enkele zeemeermin die het dan vertelde, die verdween dan. Zeemeerminnen vertellen het alleen als ze honderd procent zeker zijn dat diegene het niet doorverteld. Jij had het helemaal niet mogen weten, maar je kwam toch." Ze wendde haar blik terug af. Ze leek even rond te kijken, ze zocht iets om zich mee droog te kunnen krijgen, natuurlijk kon ze niets vinden dus zuchtte ze eens een keertje.

Vincnent knikte even bij haar woorden en was er stil van geworden. Voor al door haar laatste woorden dat hij het niet mocht weten. Maar nou toch wist. 'Ik zal niks doorvertellen, Bella.' Zei Vincent om haar wat gerust te stellen. Hoewel ze er waarschijnlijk weining van aantrok ze kende elkaar pas net. Vincent voelde hoe haar blik op zijn gezicht was gericht en Vincent keek wat ongemakklijk naar haar. En omzich heen na haar uitspraak maar ze had voor een groot deel gelijk, over de mensen. Toen Bella een duidelijke zuchte liet ontsnappen uit haar mond. Richten Vincent zijn blik weer op Bella en kwam er een kleine glimlachje op zijn gezicht. 'Dus je was eerste een mens? Voordat je in een zeemeermin veranderde?' Vroeg Vincent om het zeker te weten dat hij het goed had gehoord en had begrepen.

Bella knikte toen hij zei dat hij niets zou door zou vertellen. Beter van niet nee. Meerminnen waren vaker ontdekt, en de sirene's stonden altijd klaar voor een hapje als het echt nodig was. Toen ze naar hem keek zag ze een kleine glimlach om zijn lippen en hij opende zijn mond weer voor de volgende vraag. Hij wou zeker weten dat hij het goed had en ze knikte. "Ik was acht toen ik veranderde." Ze droogde op en met een soort mist en het geluid van een golf die aanspoelde waren haar benen er weer en droeg ze haar kleren terug. Ze stond op, heel even wat wankel en toen terug stevig in haar schoenen. Het miezerde niet eens meer en de zon scheen. Dan kon ze hier zo meteen uit. Met haar krachten zou het sneller gaan. Ze stak haar hand uit naar de ingang die nog droop van het water en draaide haar vingers. Het water veranderde in een soort gelei-achtig-iets en droop van de rotswand af en leek op een soort pudding toen het op een hoopje voor de ingang lag. Bella glimlachte naar Vincent en stapte door de opening. De gelei zou zo terug veranderen. Oppassend voor waterplasjes ging ze terug naar het zand, dat was nog nat. Ze zuchtte zachtjes en keek met een glimlach naar de oceaan.