A lovely day for a sirene

Angélica kwam wandelend uit het water, eerst haar hoofd, dan haar bovenlichaam, benen en haar voeten raakte het zand. Haar lichaam veranderde naar een met twee benen als het wist dat het een gebrek aan water zou gaan krijgen dus was het verandert toen het de grond raakte, een meter of twee onder het water. Ze had een witte jurk aan gedaan die ze net uit een verborgen grot had. De jurk kwam tot net boven haar knieën en een onregelmatige zoom had. Het hoogste gedeelte kwam tot iets hoger dan de helft van haar bovenbeen. Ze had lange, scherpe, bloedrode nagels en felle, groene ogen. Haar haar was lang, golvend en blond en ze was ongeveer 1.70, ze was dus niet al te klein maar ook niet overdreven groot. De mensen staarde haar aan en ze likte verlangend over haar bovenlip, toch beheerste ze zich goed en liep gewoon door, druipend van het water en de wind draaide zich naar haar toe en begon haar droog te waaien. Haar hoektanden waren iets scherper dan bij normale mensenn maar dat zag je niet, de tanden die zich ontblootte toen ze lachte waren hagelwit en recht. Aan de ringvinger van haar rechterhand hing een ring met een saffier in de vorm van een druppel. De meeste sirene's hadden er zo een en haar groene ogen keken een shet strand rond. Het waaide nu zo hard dat ze bijna droog was. Ze had schoenen aan die ze snel mee had genomen toen ze boven water kwam en toen ze droog was werd het windstil en deed ze die aan. Het waren er met een hak van minsten 10 centimeter. Mannen staarden haar verlangend aan, en soms schonk ze hen een steels, mysterieus lachje. De schoenen raakten het asfalt en ze liep richting universiteit. Een vriendin van haar was daar directrice en ze mocht les gaan geven als gast-docent. Ontspannen liep ze naar het kantoor van haar vriendin, en die gaf haar alles wat ze nodig had, samen met een wit vest tegen de kou. Rustig deed ze het aan en liep terug naar buiten, deze keer met een blauwe tas om haar schouder en ze liep de klas binnen. De mannelijke studenten waren direct stil toen ze binnenkwam en hen tot stilte maande. "Ik ben Angélica Aleta, en ik ga jullie lesgeven over de folklore's over de zee en waar die vandaan komen, en hoe de mensen eraan kwamen." Ze glimlachte en legde de tas naast de stoel. "Deel je dit even uit?" Vroeg ze aan een blonde jongen die naar haar toe snelde en iedereen een blad papier uitdeelde. "Lees dit even door en denk dan na van waar deze folklore kan komen. Kun je het echt niet vinden, kijk dan in je boek, van pagina 30 tot 60, denk niet dat je bij je vriend kunt gaan vragen want jullie hebben allemaal een ander blad." Ze glimlachte weer en ging ontspannen zitten.

Cleo zat al op haar stoel en speelde wat met haar pen, ondertussen babbelde ze wat met Bella, die naast haar zat. Ze hoopte dat Tamara ook zou komen en wachtte op de gast-docent. Bella had iemand ontmoet en was dat nu aan het vertellen aan Cleo, ze had het best leuk gehad, maar het was moeilijk geweest om haar geheim achter te houden. Plots vielen alle gesprekken stil en kwam er een jonge vrouw binnen, was ze nieuw hier? Ze was toch te jong voor een gast-docent te zijn? Toch liep ze naar het bureau en stelde zich voor en liet iets uitdelen, het was nog steeds stil. Ze vroeg iemand om wat papieren uit te delen. Er stond op ieder blad een andere folklore op. Bella had Davy Jones, Cleo sirene's, iemand anders had de Kraken, Blauwbaard, Calypso. Alles kwam erin voor. Ze begon te lezen, de voorkant was de ene versie van de legende, de andere kant was de andere. Cleo begon bij de klassiekere, ze kende die al en draaide het blad om. Deze versie vertelde over de moordlustige, wrede, maar bloedmooie vrouwen die op de duisterste en donkerste plekken van de oceaan leefde. Ze leefde in een groep en waren het ergst met volle maan, dan moesten ze ook eten. Ze konden op andere dagen ook eten, maar dat hoefde niet, was het volle maan dan moesten ze eten. Met nieuwe maan waren ze heel de tijd mens, ze konden niet veranderen. Er stond ook een beschrijving bij, onwaarschijnlijk mooi, onsterfelijk, een ring in de vorm van een regendruppel, iemand met bovennatuurlijke krachten kon de kern van de ring zien pulseren, er stond een uitleg over de ring bij: de sirene die haar ring verliest blijft in de gedaante waarin ze hem verloor of uitdeed totdat ze hem terug aanheeft, iemand met het bovennatuurlijke kan de blauwe kern zien pulseren omdat dat de levens-essentie is van al hun slachtoffers. Zonder die ring hadden ze geen enkele kracht meer, want hoe meer slachtoffers, hoe meer levens-essentie's hoe sterker en hoe meer krachten dat ze hadden.

Bella zat naast Cleo, die met haar pen aan het spelen was en ondertussen naar haar aan het luisteren was. Cleo had daarnet verteld over Tamara, nu vertelde Bella over Vincent, hij was wel aardig voor haar. Cleo en Bella hadden samen besloten om de les te volgen, iemand die les gaf in folklore's wist er meer over dan zij, dat sprak voor zich. Misschien konden ze dan iets over hun vage geschiedenis te weten komen. Het leek hen ook gepast omdat ze praktisch gezien een deel waren van de folklore's en legende's over zeemeerminnen en in welke ze voorkwamen, misschien lagen er tussen de lettertjes door verborgen geheimen die alleen zeemeerminnen zelf konden vinden. Ineens stierf haar stem weg, samen met al de andere. Een prachtige vrouw was binnengekomen. Zij was veel te jong om de gast-docent te zijn! Toch ging ze achter het bureau zitten, was dit een grap of zo? Ze stelde zich voor en liet papieren uitdelen. Bella las het blad zijn titel, Davy Jones. Ze ging wat onderuit zitten en begon te lezen over de verhalen en mythen. Cleo had sirene's, en toen ze klaar waren keken ze mekaar even aan en wisselde toen van blad. Gewoon om eens te kunnen lezen wat de ander had, dat deden er meer. Angélica leek het niet erg te vinden. Toen ze klaar was en opkeek zag ze aan de vinger van de gast-docent een blauwe ring, de kern pulseerde van licht en de vorm was een druppel. Angélica was bloedmooi, maar je voelde het gevaar van haar afstralen. Zij leek de jager, de mensen de prooi. De meerminnen zaten er vlak tussenin, want die deden ze niets, zolang ze zich niet bemoeide met hun zaken. Bella porde Cleo aan en wees naar de ring, Bella's ogen waren groot en ze keek betekenisvol naar de ring. De gast-docent was een sirene! Logisch dat ze zo veel wist over folklore's, sprookjes, legende's,... Ze was onsterfelijk! Wie weet hoe oud dat ze was.

Syrena kwam net na de leerkracht binnen en keek even verontschuldigend omdat ze wat te laat was. Ze wist goed genoeg wat voor monster er voor de klas stond. Ze viel zo min mogelijk op en snelde naar achter en ging zitten. Ze kreeg het blad met de legende van de Queen Anne's Revenge. Syrena glimlachte zachtjes, ze kende het schip met haar legende's. En de docent kende het nog beter.
Syrena was deels sirene, en ze kende Angelica. Het was haar zus. En Angelica had haar verteld hoe ze zelf aan boord van het schip was geweest en uiteindelijk een deel van de bemanning samen met haar zussen naar de diepte had gesleept. Daarbij Blackbeard sparend omdat hij beloofde nooit meer terug te komen naar Whitecap Bay. Syrena las ontspannen en zag hoe de meeste mensen hun bladeren wisselde. Zij had niet echt een vriendin, behalve Bella dan, maar die had al gewisseld dus las ze het nog een keer. Plots zag ze Cleo naar de ring wijzen en naar Bella toe buigen. Syrena zat er een rij achter en tikte voorzichtig Cleo op haar schouder en vroeg wat er aan de hand was. Cleo keek even naar Bella, die knikte en gaf haar het blad. Ze las het en glimlachte en gaf het terug. "Dat wist ik al. Cleo en Bella's ogen werden groot en ze draaide zich terug om. Syrena keek naar de foto's die bij het blad waren. Ze ging ontspannen iets verzitten en richtte zich terug op Angelica.

Alice nam een knalrode lolly uit haar zak en stak die in haar mond. De knalrode lipgloss die ze op haar tedere lippen smeerde, viel meteen op en ze wenkte een paar mannen. Ze was erg tevreden over zichzelf. Zojuist waren er weer drie mannen minder op de wereld. Haar onweerstaanbaarheid voor hun was te groot en ze had hen met huid en haar opgegeten, letterlijk. Alice pakte met haar vingers de lolly uit haar mond en ze staarde naar haar gele nagels, lange nagels. Alice droeg een korte rode zijde jurk, zonder mouwen. Aan haar kleine gelakte voetjes droeg ze 10cm hoge hakken. Ze was niet enkel een sirene, ze had ook een bitchy karakter. Alice wist dat ze naar de les moest, maar het kon haar niet zo veel schelen. Die leerkrachten waren zo oud, ze merkten niet eens dat ze te laat waren. Alice kwam aan bij het grote gebouw waarop stond 'universiteit'. Het zag er helemaal verlaten uit, maar dat kwam ook doordat ze veel te laat was. Alice liep met een ondeugend loopje naar haar klaslokaal 196. Ze liep zonder te kloppen het klaslokaal binnen. Tot haar verbazing zag Alice een hele jonge leerkracht zitten. Te jong om les te geven. Een perfecte dag voor een sirene om niet te luisteren naar de leerkracht. Alice bleef in het midden van de gang staan en tuitte haar lippen. Alice stond vlak voor het bureau van de 'leerkracht'. Er waren een paar studenten die eruit zagen als... Meerminnen? Alice haar rode lippen vormde een neppe glimlach en ze keek de lerares wantrouwend aan. Wat zou zij te zeggen hebben?

Angelica streelde onbewust met haar vingertoppen over een blad voor haar. Haar nagels waren lang, puntig en knalrood, ze had donkere lippen en felblauwe ogen. Ze zag heus wel Angelina binnenkomen, een sirene. Angelica stond heel hoog in de rangorde, Angelina was nog niet zo heel heel lang sirene en had nog niet van Angelica's krachten gehoord. En natuurlijk zag ze Cleo en Bella grote ogen trekken. Haar hoektanden, die iets scherper waren dan bij een mens maar uitgroeide tot echte roofdiertanden die vlees konden verscheuren als ze at en die werden ontbloot toen ze naar Syrena glimlachte. Syrena was een jonge sirene, geweest. Ze had zich bekeerd tot de goede kant en was in een meermin verandert. Maar Angelica wist goed genoeg dat Syrena's monsterlijke gedaante nog lag te sluimeren en klaar zat als het nodig was. Ze moest haar niet geloven. Terwijl de mensen bijna klaar waren met lezen zag ze Angelina wantrouwig naar haar kijken. Haar ring was nog niets zo'n baken als dat van Angelica, Angelica was dan ook een van de Ouden geweest, de eerste sirene's. Hun krachten waren legendarisch geweest. Toen ze terug rechtstond keken alle jongens op, daar zaten er een paar bij waarbij Angelica net niet haar tong langs haar bovenlip haalde. "Oké, jullie hebben allemaal de kans gehad om jullie bladeren te bekijken. Wie denkt dat hij of zij weet waar de legende's vandaan komen?" Angelica keek even rond in de klas. "Juffrouw Hartley hier vanvoor, jij hebt het blad van Davy Jones, waarvan denk je dat het komt? Foute antwoorden bestaan niet."

Bella schrok op toen ze haar naam uit de mond van mevrouw Aleta hoorde komen, hadden alle meerminnen die achternaam? Ze keek een beetje achterdochtig, maar ze gaf toch antwoord. "Nu, de oorsprong staat er deels bij, dus ik denk dat dit het was: Jones was de uitbater van een bar geweest, die bepaalde klanten dronken voerde en opsloot, om dan later het bewusteloze lichaam in het ruim van een schip in de haven van Londen op te sluiten. Na het faillissement van zijn bar, besloot hij een schip te stelen en piraat te worden. Hij struinde de Atlantische Oceaan af om schepen te kapen, en eenmaal aan boord onthoofdde of kielhaalde hij het grootste gedeelte van de bemanning en liet hen opsluiten om ze, nog in leven, met het schip ten onder te laten gaan. Uiteindelijk zou Davy onder mysterieuze omstandigheden zijn ziel aan de Duivel verkocht hebben. Na zijn overlijden zou zijn geest zijn opgenomen door de zee." Bella keek op. Angelica knikte, ze schreef op het bord wat ze moesten opschrijven op een blad dat ze daarnet, tijdens het lezen had uitgedeeld. Bella schreef het op haar gemakje over en was blij dat ze het juist had geïnterpreteerd. Doch lette ze goed op Angelica, ze was gevaarlijk!