just looking around

Rustig liep Vincent over de pier de verhuizers waren nog bezig met zijn spullen naar zijn nieuwe huis brengen. En druk aan het schouwen, dus had hij maar even besloten om even de buurt te gaan verkennen. Hij had een mooi appartementje vooral het balkon wat er bij zat was erg mooi en ruim. Het appartementje was ook groter dan hij had gedacht. Het was vlakbij het strand, nou tegenover het strand hij hoefde alleen maar over te steken en je was er al. En hij had een geweldige uitzicht over de zee. Rustige gleed zijn blik over de verschillende winkel en kraampjes die op de pier stonden. Het was redelijk je moest zeker wel uitkijken waar je liep anders boste je zo tegen iemand op. Maar er was ook veel te doen hier op de pier. Er stonden een paar kermis attracties en een grote draaimolen die precies in het midden van de pier stond. Er waren veel kleinere kinderen met hun ouders op stap, hij gaf ze ook wel groot gelijk had was een schitterende dag. de zon schijn lekker en het was niet al te warm gewoon een perfecte dag om te stappen of te shoppen.
Hopelijk schoten die verhuizers wel op hij wou zijn appartement inrichten en dan zag hij wel weer misschien dat hij dan de stad in ging eens kijken wat het centrum van deze stad hem te bieden had.

Vincent zag toen een klein restaurantje staan en liep er rustige naar toe hij had nog niks gegeten vandaag. En hij had best wel wat trek. En dat was nog best zacht uitgedrukt, even bekeek hij de menu kaart die op een van de tafeltjes stond er stonden verschillende gerechten op met een foto van hoe het er uit zag. Salades, soepen, vlees gerechten en een stuk of 23 verschillende speciale boord. Ze hadden ook verschillende ei gerechten. De boerenomelet klonk wel goed en zag er wel smakelijke uit, Vincent ging rustige zitten. Al snel kwam er iemand van de bediening. 'Kan ik u helpen.' Zei ze beleefd en pakte en pen en een schrijfblokje. ‘Ja, ik wil graag de boerenomelet en een biertje.’ Ze knikte even en stopte de pen en schrijfblok weer weg en liep toen het restaurant binnen. Waarna ze al snel weer terug kwam met zijn biertje. Vincent glimlachte vriendelijk naar haar ‘Alstublieft meneer.’ Zei ze, hoewel dat meneer niet hoefde voor hem. ‘Bedankt.’ Ze knikte even kort, waarna ze zich weer omdraaide en naar een stel andere gasten liep. Vincent nam een slok van zijn bier en liet zijn blik langzaam over de menigte gaan.

Bella was een beetje over het strand heen aan het struinen. Ze was net droog, de duik in het water had haar deugd gedaan. Het was dan ook een zeer mooie dag. Glimlachend zwaaide ze eens naar een paar mensen die ze kende van school, vorig jaar. Ze liep langs de pier af en wou wat gaan eten in haar favoriete restaurant, het was niet groot, maar het eten was er wel erg lekker. Zachtjes glimlachend kwam ze binnen en ging aan een tafeltje in de hoek bij het raam zitten. Vlak na dat de bediende bij een blonde jongen was geweest kwam ze naar haar. "Wat wil je eten?" Bella bekeek het menu eens vluchtig. "Een Griekse salade alsjeblieft." De vrouw glimlachte vriendelijk en ging de bestellingen doorgeven. Haar blik kruiste even met die van de blonde jongen, Bella besteedde er niet veel aandacht aan. Het duurde niet lang voordat ze haar eten had, maar de mevrouw had ook een glas water meegenomen. "Geen water alsjeblieft." Bella ging een beetje verzitten, in het openbaar dronk ze nooit wat. De vrouw leek een beetje uit haar doen. "Wil je dan wat anders te drinken?" Bella schudde haar hoofd. "Nee, bedankt." De vrouw was vast nieuw want de meeste bedienden wisten dat ze nooit wat dronk. Haar beste vriendin werkte hier ook. Ze verzonk even in haar gedachten maar werd er al snel uitgezogen door het heerlijke aanblik van de salade voor haar. Rustig at ze terwijl ze haar blik soms een door het restaurant liet dwalen. Ze zag de blonde jongen weer en keek heel even naar hem, waarna ze haar aandacht weer op salade richtte. Uiteindelijk was ze meer aan het dromen dan aan het eten, het was toch al bijna op. Ze glimlachte bij de gedachte aan het leven onder het wateroppervlakte.

Vincent nam rustige nog een slok van zijn biertje en keek rustige door de zaak. Het was een wel mooie zaak en gezellige ingericht, maar het was niet echt een groot restaurant. Maar dat zie natuurlijk niks over het eten. Hij was wel benieuwd hoe het eten hier is. Zijn blik gleed rustige verder en bleef even hangen op een meid die binnen kwam lopen. Even volgde Vincent haar met zijn blik maar toen ze plaats nam liet hij zijn blik weer even door de zaak gaan. Hij schatte haar rond de 18 ze was valk voor hem gaan zitten vlakbij het raam een paar tafels verder. Even doorkruiste hun blikken elkaar en Vincent knikte vriendelijk naar haar. Maar ze leek niet echt veel aandacht te hebben ze zag er wel leuk uit. Vincent schudde even zijn kop en richten toe zijn blik op een jongen die aankwam met zijn bestelling. ‘Alstublieft meneer, eet smakelijke.’ Zei de jongen op een vriendelijke toon Vincent knikte even en pakte zijn mes en vork. 'Bedankt.’ En begon rustige te eten. ‘Wilt u nog wat drinken.’ Vroeg de jongen nog, Vincent schudde zijn hoofd. ‘Nee, bedankt.’ Vincent keek even nog naar de vrouw die voor hem zat die een salade had besteld. Waarna hij zich richten op zijn boerenomelet en die rustige op ate, hij was er niet helemaal bij met zijn gedachten. Vincent dacht telkens aan zijn nieuwe appartement even keek hij op zijn horloge. Ze hadden gezegd dat ze zeker om 5 uur klaar zouden zijn, jammer genoeg was het pas half 3. Hij wou graag zijn spullen uitpakken en inrichten, dan was hij daar mee klaar en had hij dat gehad. Vincent zuchtte even van ergernis en keek toen weer even de zaak door. En keek daarna even uit het raam het was een mooie dag, perfect om deze stad te verkennen en wat mensen te ontmoeten.

De salade was zo goed als op nu. Ze hoorde de zee ruizen en wou terug het water in, een dag zoals deze kon ze moeilijk aan land doorbrengen, dat vond zij dus. Het restaurant had hier en daar een schilderij hangen, en een daarvan was een meermin. In de hele stad was het bovennatuurlijke voelbaar als je er ogen voor had. Ze wist dat er andere daarbuiten waren, ze wist niet wie. Een vriendin van haar kwam net binnen. Ze liep naar Bella toe. "Ga je straks mee zwemmen?" vroeg ze. Bella schudde haar hoofd. "Ik moet eerst nog langs bij de winkel, ik ga het water straks in." De vriendin zuchtte. "Straks zijn alle schepen daar." Bella zuchtte nu ook. "Dan ga ik toch gewoon naar het koraalrif." Nu schudde die vriendin haar hoofd weer. "Het is vandaag met de universiteit iets bij het koraal." Bella keek geïrriteerd. "Ik kan ook gewoon naar Whitecap Bay, of naar kliffen." Ze had niet door dat de jongen die vlak achter haar zat alles kon horen, en er was nog steeds een hoop gedoe rond Whitecap Bay, en mensen die ernaar toe gingen hadden meestal niet veel goeds in zin. "Ik verzin nog wel wat, ik was toch van plan op een diepte van 45 meter te gaan." Haar vriendin lachte hoofdschuddend en liep naar buiten. Bella rolde met haar ogen en stond op, ze liet het geld achter. Ze draaide ze om en wou haar tas pakken. Per ongeluk stootte ze tegen de man. "Ow sorry, dat was niet de bedoeling." Ze glimlachte zachtjes en pakte de tas op en hing die om haar schouder.

De boeren omelet was zo goed als op, het was best lekker deze plek moest hij toch wel onthouden. Om te komen eten, Vincent keek met een tevreden blik rond en kon het niet helpen toen hij hoorde waar de twee meiden het over hadden. Ze wouden gaan zwemmen maar zaten een beetje moeilijke te doen waar. Ze gingen zwemmen, Vincent kon een grijns niet onderdrukken en schudde zijn hoofd. Vrouwen moesten altijd wel moeilijke doen over iets. Hij vond het een beetje raar dat, maar schudde daarna zijn kop en betaald voor het eten en drinken. De vriendin liep weer naar buiten en toen hij zich net wou om draaien om ook naar buiten te gaan voelde hij iemand tegen hem aanstootte. Vincent draaide zich rustige om en glimlachte vriendelijk naar haar. ‘Het geeft niet hoor.’ Ze glimlachte zachtjes en pakte haar tas op. ‘Hoi, ik ben Vincent en ben hier net naar toe verhuist.’ Zei Vincent vriendelijk.

Glimlachend luisterde ze naar Vincent. "Isabella, maar zeg maar Bella." Hij klonk vriendelijk. Hij was hier nieuw dus. "Ooit al hier geweest, of is dit je eerste keer?" Nieuwsgierig keken de fel blauwe ogen hem aan. Plots herinnerde ze zich dat ze niet de tijd had om hier te blijven kletsen, maar wat zou het, ze kon morgen ook gaan winkelen. Maar ze wou wel nog steeds naar het strand, en tegelijkertijd vond ze het leuk om iemand nieuw te leren kennen. Ach, ze bleef nog even, nieuwsgierigheid won het altijd bij haar. Trouwens, ze had alle tijd van de wereld om nog te gaan zwemmen, en dan kon Vincent moeilijk mee. Een zachte glimlach hing nog steeds om haar lippen heen en ze wachtte op een antwoord. Even dwaalde haar blik verlangend af naar de richting van de zee, maar dat duurde hoogstens 2 seconden.

Ze had een glimlach op haar gezicht terwijl ze naar hem luisterden. ’Ooit al hier geweest, of is dit je eerste keer?’ Vroeg ze en haar ogen keken nieuwsgierig keken naar hem. Vincent knikte vrienden en keek haar vriendelijk aan. Isabella was een mooie naam, maar hij mocht haar ook Bella noemen wat een leuke bijnaam was. ’Aangenaam, Bella.’ Zei hij vriendelijk en keek even om zich heen toen haar blik even afdwaalde. ‘Eerste keer hier ben volledige nieuw in deze streek dus. Ik ken hier nog niemand. En jij kom je hier vaker?’ Vincent keek vriendelijk naar haar en had een vriendelijke glimlach op zijn gezicht staan. Hij kon niet al te lang bleven hij had nog dingen te doen maar een klein praten kon nog wel even.

Bella knikte begrijpend. "Ik kan me dat amper voorstellen, ik woonde tot nu toe altijd al in de buurt van de zee. Hier woon ik al een jaar of twee." Ze haalde het haar even uit haar ogen. "Dus je kunt wel stellen dat ik hier vaak in de buurt ben, ik ga zo nog wandelen op het strand." Ze had wel een appartementje, maar ze was niet zo heel veel thuis. Hing ook van het seizoen af, maar het was nu zomer, dus ze bracht veel tijd door op Saiyan Island, in de winter was ze niet zoveel weg omdat het water dan vrij koud kon worden en ze niet de hele tijd kon door zwemmen, ook al kon ze lang onderwater blijven. "Het moet spannend zijn om hier volledig nieuw te zijn, ga je naar de universiteit gaan?" Zo ja, dan wist ze dat ze op moest gaan passen, zo nee, moest ze ook oppassen, maar veel minder.

‘Ik kan me dat amper voorstellen, ik woonde tot nu toe altijd al in de buurt van de zee. Hier woon ik al een jaar of twee.’ Ze zei, Vincent knikte even en er kwam een glimlachje op zijn gezicht toen ze het haar voor ogen weghaalde. ‘Dus je kunt wel stellen dat ik hier vaak in de buurt ben, ik ga zo nog wandelen op het strand.’ Zei ze daarna nog en Vincent knikte, misschien mocht hij even meelopen dan wist hij ook meteen hoe hij van de pier bij het strand kwam. ‘Oke kan ik misschien een stukje met je mee lopen dan. Wat ik weet de weg hier niet zo goed.’ Wat niet helemaal waar was maar dat wist ze natuurlijke niet. Hij kon altijd wel snel de weg vinden. ‘Het moet spannend zijn om hier volledig nieuw te zijn, ga je naar de universiteit gaan?’ Vroeg ze Vincent haalde even zijn schouders op het lag er aan wat je spannend vond hij had al wat dingen meegemaakt maar ja daar was hij ook een marinier voor. Dus zijn verwachting van spannend lagen waarschijnlijke een stuk hoger dan die van haar. ‘Nee ik ga al lang niet meer naar school. Ik ben hier naar toe verhuis voor me baan voornamelijk.’

Bella knikte. "Ja, tuurlijk mag je mee." Ze haalde haar schouders op en hing haar tas goed. "Wacht heel even." Ze had een vriendin van haar, die hier werkte net zien binnenkomen en een schort aan zien doen. Snel vroeg ze of ze de tas wou bijhouden, die vond dat geen probleem en Bella liep terug naar Vincent. "Dus wat is je baan dan?" Vroeg ze terwijl ze naar de deur aan het lopen was. Ze was blij dat hij niet naar de universiteit ging. Zijzelf deed dat niet, maar Cleo wel, en dat was ook een meermin. Bella was veel te nieuwsgierig, dat vond ze zelf toch. Maar het was niet zo heel erg nu, ze was wel benieuwd naar zijn baan. Wat zou hij zijn?

Bella knikte even en zei dat hij wel mee mocht, Vincent knikte even en zei. ‘Leuk.’ En keek haar vriendelijke aan. ‘Wacht heel even.’ Zei ze daarna en liep naar een wat Vincent dacht een vriendin van haar was. Ze liet haar tas bij haar achter en kwam weer terug en vroeg wat zijn baan was. Terwijl ze naar de deur liepen, Vincent glimlachte even. ‘Ik werk bij de kust wacht.’ En liet haar voorgaan. ‘Was dat een vriendin van je?’ Vroeg Vincent een beetje nieuwsgierige, zal vast wel anders zou ze haar tas niet hier laten. Dacht hij bij zich zelf, Vincent liep rustige naast haar terwijl ze naar het strand liepen.

Bella liep naar buiten met Vincent naast zich. Hij was dus een kustwacht, "je zal dan wel vaker op het strand zijn. Ooit al eens iemand gered?" Ze waren er bijna, het lag ook niet zo ver weg. Hij vroeg of dat een vriendin van haar was, ze knikte. "Al heel lang." Bella glimlachte, haar voeten raakte het zand en ze zag de golven en het eindeloos blauw van de zee. "Weet je, sommige mensen hier geloven in meerminnen, zeggen dat ze er gezien hebben met volle maan." Ze lachte zachtjes om haar ongeloof uit te drukken. Maar bleef wel uit de buurt van nattigheid. Ze klommen over een paar lage rotsen en waren toen op een veel rustiger en afgelegen stuk strand. Achter je lagen de duinen en rotsen schermde je af van de mensen. Het was geen meters lang strand, maar toch ook niet zo heel heel klein. Ontspannen ging Bella in het zand zitten, als ze nog verder liepen waren er alleen nog maar rotsen. Je hoorde de golven ruisen, maar Bella zat achteraan, het werd zo vloed, en het was vannacht volle maan, dus bleef ze uit de buurt van het zeewater.

Je zal dan wel vaker op het strand zijn. Ooit al eens iemand gered?’ Zei ze, Vincent knikte even er bij terwijl ze richting het strand liepen. En moest even nadenken bij haar vraag hij ha inderdaad wel wat levens gered van mensen. ‘Ja.’ Zei hij alleen maar dat hoorde bij het werk maar dat leek hem ook nogal logisch. ‘Al heel lang.’ Zei Bella waarna ze glimlachte, Vincent keek haar even vriendelijk aan en liet zijn blik over de zee en strand gaan en zuchtte even. De zee had voor hem altijd wat magische gehad maar hier leek het nog gevoel nog sterker te zijn. ‘De zee is hier nog mooier dan waar ik vandaan kom.’ Waarna hij weer zijn blik op Bella richten, Vincent wist niet precies waarom dat hij had gezegd maar Bella leek ook van de zee te houden. ‘Weet je, sommige mensen hier geloven in meerminnen, zeggen dat ze er gezien hebben met volle maan.’ Zei ze ineens, Vincent keek haar even vragend aan en klom over wat rotsen. Het strand was niet zo groot maar wel prachtige en mooi. Toen Bella ontspannen in het zand ging zitten bleef Vincent nog even staan mar ging al snel naast haar zitten en keek weer even naar de zee en luisterde naar de ruisende golven. Hij had nog steeds geen antwoord gegeven op haar vraag. Hij had er nooit over na gedacht althans nooit over zoiets. ‘Laat ze maar praten.’ Besloot hij uiteindelijke maar te zeggen, waarna hij zijn blik richten op Bella. ‘Waarschijnlijke hebben die teveel gedronken.’ Zei Vincent met een glimlach.

Bella knikte, "dat zal dan wel." Maar ze had een zachte glimlach om haar lippen, hij moest eens weten... Ze voelde hoe Vincent naar haar keek en beantwoordde zijn blik. "Het is hier inderdaad prachtig." Heel zachtjes zuchtte ze. De zon scheen fel aan de blauwe hemel, en toch leek de hemel te verduisteren, ze zag het al. Heel in de verte, je zag de schim van Saiyan Island, vormde zich duistere wolken, maar die waren nog veraf. "Ooit al eens op Saiyan Island geweest?" Ze keek nu naar Vincent. Het was er magisch mooi, een soort tropisch eiland, maar het was er vrij afgelegen, en er kwamen alleen mensen voor wetenschappelijk onderzoek of als familie-uitstapje. Maar Bella was er veel, Cleo en andere meerminnen die op 'die manier' waren verandert. De duistere wolken waren nog steeds op een hele grote afstand, die zouden hier pas zijn over een uur of twee. Plots ging haar gsm af. Bella keek niet eens, het was een berichtje, dus ze kon wel raden wie het was. Ze grimaste even en zette de gsm af. Het werd vloed en het water kwam een stuk hoger, Bella vond het niet leuk en schoof nog wat naar achter. Bijna onzichtbaar keek ze naar het water met ogen als die van een bang hert, en toch met een verlangende blik, alsof het haar zuurstof was en tegelijkertijd giftig was.

Bella knikte alleen maar en had Dat zal dan wel gezegd, Vincent kon een grijnsje niet onderdrukken en knikte even. Vincent keek nog even over de zee en zag een eiland in de verteliggen die hier bekend stond als Saiuan island. Een wat zwarte wolken die er om heen hingen maar die laggen nog ver weg. 'Ooit al eens op Saiyan Island geweest?' Hoorde hij Bella vragen waarna hij zijn blik weer op haar richten en zijn kop schudde. Hij was hier nog maar net hij. 'Nee nog niet. Is het een leuke pleke?' En richten zijn blik weer even op het eiland. Toen haar GSM afging grimaste ze even en Vincnet keek haar even wat vermakkelijke aan. Het begon langzaam vloed te worden miscchien was het better als ze ergens anders gingen zitten. Bella schoof zelfs al een beetje naar achteren en keek met een blik naar het water die hij niet helemaal kon plaatsen. Vincent stond op en keek nog over de zee en de blauwe hemel die langzaam bewolkt en zwart werd. Als hij zo naar die wolken keek zo er een hevig strom komen. 'Misschien kunnen we beter ergens anders gaan zitten als we droog willen blijven.'

Bella glimlachte, "het is er... prachtig. Je voelt je er alsof de rest van de wereld niet meer belangrijk is..." Het leek alsof ze nog meer wou zeggen, maar ze bleef stil. Ze zag hoe hij zijn ogen terug op de vage omtrek van het eiland gaan. Toen haar gsm ging voelde ze zijn blik op haar gericht worden, maar ze beantwoordde hem niet, ook, toen ze achteruit schoof en de verlangende/angstige blik op het water wierp voelde ze zijn ogen naar de hare kijken, het maakte haar ongemakkelijk, maar ze liet er niets van merken. Net iets voor het moment dat Vincent opstond stond zij net recht. "Lijkt me ook een beter idee." Ze leek zenuwachtig van het water te worden, maar ze camoufleerde het heel goed. Ze begon een paar stappen naar achteren te doen en de duistere wolken naderden steeds sneller. "We halen de drukkere kust nooit zonder nat te worden." De wind begon steeds harder te waaien, het beloofde een hevige storm te worden. "Kom op." In plaats van naar het drukke strand te lopen liep ze richting te rotsen. Ze wist daar een soort kleine grot, ze had daar vaker gezeten als het begon te regenen. En als ze gingen zwemmen legde ze hun spullen daar wel vaker. Het was er nooit nat en als het stormde bleef het daar droog. Hij had er misschien niets op tegen om doorweekt te worden, maar zij zeker wel. "Of je kunt ook gewoon naar huis als dat je slimmer lijkt, ik ben niet zo'n fan van water." Ze klonk niet spottend of bitter, eerder alsof ze hem een vraag stelde. Ze liep snel door naar de rotsen en al snel raakte haar schoenen het harde oppervlak. Een schuine opening liet haar bijna vallen, maar ze gleed snel naar binnen. Snel liep ze naar achteren toe, het was er niet pikkedonker en de grond was zand. Ze moest hier ook niet bang zijn als ze alleen was om te veranderen, het was hier donker genoeg om onzichtbaar te kunnen zijn op de achterste plekken en licht genoeg van voor.

"het is er... prachtig. Je voelt je er alsof de rest van de wereld niet meer belangrijk is..." He leek eerst alsof ze even niet uit haar woorden kon komen. Vincent knikte even bij haar verhaal het leek hem dan wel eens leuk om eens op dat eiland rond te kijken. Vincent wachten geduldige af op wat ze verder ging zeggen maar ze bleef stil. ‘Klinkt goed.’ Bella stond op en ze vond het een goed idee, ze wou blijkbaar niet nat worden. ‘Lijkt me ook een beter idee. We halen de drukkere kust nooit zonder nat te worden.’ Vincent knikte en grijnsde een beetje nat worden was toch ook weer niet zo erg. Het begon stevige te waaien er kwam zeker een heftige stroom aan, Vincent stopte even om te kijken waar Bella was die gelukkige valk naast hem liep. ’Kom op.’ Hoorde hij Bella nog zeggen maar inplaats van dat ze richting het strand liep. Ging ze naar de rotsen, Vincent keek haar even verbaast aan maar ging haar snel achterna. Hij wou wel weten waar ze naar toe ging en dan midden in een aankomende stroom. ‘Bella waar ga je naartoe we kunnen beter zo snel mogelijke naar huis gaan.’ Vincent moest even wat vaart bij zetten om haar bij te houden. ‘Of je kunt ook gewoon naar huis als dat je slimmer lijkt, ik ben niet zo'n fan van water.’ Hoorde hij haar nog zeggen, Vincent glimlachte even en zag hoor door en soort van smalle opening gleden. Vincent twijfelde even of hij er wel door heen paste aangezien hij redelijke gespierds was. Met wat moeite propte hij zich er door en keek even de grot rond. Het was er droog en best donker maar nog niet al te donker dat je niks kon zien. ‘Bella?’ Vroeg hij met een vragende stem waarna hij een kleine zaklamp pakte en die aandeed. Bella zat achterin de grot Vincent ging rustige naast haar zitten. ‘Mooie schuilplaats.’

Bella zag het licht van de zaklamp aangaan. Vincent kwam naast haar zitten. "Dankjewel, ik heb hem hier drie jaar geleden gevonden." Buiten begon het te storten en het water viel met bakken uit de hemel. Er lagen wat druppels aan het begin van de opening, maar dat was ook het enige. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen eromheen. Ze hoorde de golven op de rotsen neerkomen en er stroomde wat water naar binnen, maar niet zo heel veel, de hele ingang was nu gewoon doorweekt, de grot kon niet onderlopen omdat er overal gaten in zaten. Toch rilde ze een beetje toen er weer wat water naar binnen stroomde. Ze zag het in haar hoofd al gebeuren, het water dat haar huid raakte en haar benen die zich in een lange vin om vormde, Vincent's geschrokken blik, hem zien weglopen in de storm, denkend dat ze een of andere mutant was. Onbewust zuchtte ze, had hij die zaklamp nu maar niet! "Waar wil je graag nog eens gaan zwemmen hier?" Ze doelde op hier in deze stad, de koraalriffen, of Whitecap Bay misschien zelfs. Schipwreck Bay zat er niet in, of misschien... Ze wist niet hoe diep en goed hij kon zwemmen.

‘Dankjewel, ik heb hem hier drie jaar geleden gevonden.’ Zei bella, Vincent knikte even en ging naast haar zitten zo daat zaten ze dan in een grot. Op zich wel wat avontuurlijke en ook een beetje romantisch vond hij zelf. Vincent hoorde de golven tegen de rotsen aan slaan er liepen wat druppels naar binnen maar niet veel en het bleef aan het begin van de opening. Vincent vroeg zich af of de grot niet onder zou lopen met water maar dan had Bella hier waarschijnlijke ook niet gezeten met hem. Vincent zag dat Bella rilde waarschijnlijke had ze het koud en Vincent sloeg een arm over haar heen en zei toen. ‘Hier is dat beter?’ Hopelijk zocht ze er nisk achter. ’Waar wil je graag nog eens gaan zwemmen hier?’ vroeg ze ineens Vincent keek haar even aan maar haalde zijn schouders op hij had gehoord dat er veel mooie zwemplekjes hier waren maar hij had nog niet echt plannen gemaakt hij wou eerst zijn huis in orde maken en dan moest hij nog zijn hond halen die tijdelijk even bij een vriend in huis zat. Hij had een mooi husky hij was echt dol op dat beest. ‘Ik weet niet maakt me eigenlijke niet uit ik heb gehoord dat je veel leuke en mooi zwem plekken hier heb dus eigenlijk zou ik ze allemaal eens willen bezoeken. Na de storm dan he.’ Zei hij met een grijnsje. ‘kan je een beetje zwemmen Bella?’

Bella voelde plots zijn arm om haar heen slaan en hij vroeg of dat beter was. Ze volgde een seconde ofzo niet, toen daagde het haar. Ze was aan het rillen, hij kwam er natuurlijk niet op dat dat niet van de koude maar van de angst was. Maar ja, hij kon daar niets aan doen. Ze vond het een lief gebaar. "Ah zo, het is er inderdaad mooi." Hij voegde er nog aan toe, na de storm dan. Ze rolde met haar ogen, die leken voor zichzelf te spreken, ja duh. Toen hij vroeg of ze een beetje kon zwemmen sloeg ze op tilt, haar ogen werden groot en ze had geen flauw idee wat ze daarop moest antwoorden. "Euhm, een beetje." Dit was een gevaarlijk onderwerp, maar ze wist zo snel niets om te veranderen dus bleef ze maar gewoon zitten en hield haar mond. Snel zei ze iets wat haar misschien uit de nood kon helpen. "Ik zit liever op het zand dan in het water." Ze glimlachte zachtjes naar hem en was zich bijna niet meer bewust van de arm die hij om haar had geslagen, ze zocht er niets achter omdat ze wist dat er niets achter te vinden was. Vincent dacht dat ze het koud had, niets meer, niets minder, hij wou haar gewoon helpen. En dat vond ze heel vriendelijk van hem.

Bella leek wat verbaast toen hij zijn arm om haar een legde maar leek het niet erg te vinden. Vincent had niet door dat hij naast een zeemermin zat en dat zijn vraag nergens op sloeg. Ook had hij geen idee dat ze van binnen op tilt sloeg. Maar ze liet niks merken en zei alleen, een beetje. Vincent knikte en glimlachte even toen ze zei dat ze liever op het strand zat. 'Oke.''Zei hij alleen hoewel hij echt niet echt helemaal geloofde. Ze leek hem echt een type dat zo beetje iedere dag in het water was aan het zwemmen of op het strand. Vincent liet zijn blik weer door de grot gaan. Hij was wel benieuwd geworden naar Bella, de stroom naam langzaam af en richting zijn blik weer op Bella.'Volgens my zit je best vaak op het strand en bij de zee of niet, Bella?' Zei hij vriendelijke.

Bella was een beetje zuchtte heel zachtjes, zijn blik stond benieuwd en gleed over haar heen. Als je wist wat ik was en kan zijn zou je nu niet zo naast me zitten, dacht ze. Hij vroeg of ze veel bij de zee was. Wat moest ze daarop antwoorden? Haar ogen keken naar de ingang van de grot. Ze gaf geen antwoord. Een nieuwe golf kletterde op de rotsen. Er spoelde water naar binnen, maar een bodempje, maar het kwam net niet tot bij hen, voordat het geabsorbeerd werd door het zand. Bella kroop angstig achteruit. Waarbij Vincent's arm van haar afgleed. De koude, scherpe rotsen botsten tegen haar aan en kroop snel naar een donker hoekje. Ze rilde weer, van koude en angst. De storm minderde gelukkig, maar golven beukte nog steeds in op de rotsen. Ze zat nu in het verste, donkerste hoekje en hoopte dat de batterij van de zaklamp op was. Je kon haar niet zien. Wat ze nu te hopen dat die zaklamp op was? Ze was een meermin! Snel saboteerde ze die vanuit de binnenkant met haar krachten. De laatste golf spoelde naar binnen, ze zette op dat moment haar hand op de grond en het water stroomde zachtjes over vinger heen. Nee! Bella zou het in 10 seconden nooit halen. "Vincent, kom alsjeblieft niet dichterbij. Tranen stroomde uit pure angst over haar wangen. Nog maar een paar seconden. "Blijf gewoon waar je bent. Niet komen kijken." Ze veranderde en een lange vin veruilde ze voor haar benen en ze was doodsbang. Zelfs als Vincent langs haar zou zitten zou hij haar niet zien. Tranen stroomde over haar wangen en de koude, scherpe rotsen-muur prikte in haar rug.

Er kwamen een paar golven naar binnen maar kwamen niet ver en werd geabsorbeerd door het zand wat in de grot lag. Vincent keek verbaasd op toen Bella ineens achteruit kroop dieper de grot in zijn arm gleed van haar af en wat vragend keek Vincent naar de angstige blik van Bella. Wat was er aan de hand. Vincent keek eerst de grot rond en scheen rustige de grot door met zijn zaklamp. ‘Wat is er Bella.’ Hij kon niks vinden en richting zijn blik weer op Bella er kwam nog een golf binnen. Ging zijn zaklamp net uit, Vincent vloekte even zachtjes hij had net nieuwe batterijen in dat ding gestopt hoe kunnen die nou alweer leeg zijn. ‘Vincent, kom alsjeblieft niet dichterbij.’ Hoorde hij een angstige Bella zeggen Vincent richten zijn blik weer op haar maar kon haar gezicht niet meer zien alleen een zwarte figuur van haar dat angstige in de achtergedeelte van de grot zat. Vincent had geen idee wat er aan de hand was en kwam wat vragend en ook wat nieuwsgierig dichterbij. Waar was ze zou bang voor. ‘Blijf gewoon waar je bent. Niet komen kijken.’ Hoorde hij Bella nog zeggen hierdoor wat zijn nieuwsgierigheid alleen maar groter. Wat mag hij niet zien, ‘Bella wat is er.’ En kroop voorzichtige naar haar toe even moest hij voelen en goed kijken waar ze precies zat maar er was wat anderes aan haar toen hij een soort van schubachtig huid voelde en een grote vin dat hij dat er een vis de grote was binnen gestroomd door de golven. ‘Bella ik denk dat er door de golf een paar vissen getrokken zijn. Maar het voelde veel groter dan een paar visjes. ‘wacht eens het voeld veel groter aan dan een paar visjes. Vincent kneep zijn ogen tot spleetjes en schrok toen hij rond haar middel kwam die gewoon uit mensenhuid bestond. ‘Bella je….je….’ hij kon even niet op het laatste woordje komen hij dacht altijd dat het maar verzonnen wezens waren niet echt. Vincent ging rustige voor haar zitten hoewel hij haar gezicht niet kon zien keek hij haar recht in haar ogen aan.

Ze zag Vincent dichterbij komen. "Er is niets, blijf nu gewoon daar, alsjeblieft." Maar haar woorden waren voor niets. Hij vroeg het nog eens en kwam dichterbij. "Er is niets, niets doen!" Ze probeerde verder achteruit te kruipen, maar ze zat al in het verste hoekje. Steeds dichter en dichter kwam hij, zijn hand raakte haar vin aan en ze hield haar adem in. Heel zachtjes jammerde ze, hij zei dat er met de golf een paar visjes waren. Maar toen hij verder omhoog ging zei hij dat het een stuk groter was. Zijn handen kwam aan haar middel aan en hij trok die in een schok terug. Hij wist niet wat hij moest zeggen, dat ze een vissenstaart had? Hij ging rustig voor Bella zitten, zijn ogen recht in de hare en wendde haar blik af. De vin bewoog een beetje toen ze wat ging verzitten en zo snel mogelijk terug veranderde omdat er een scherp uitsteeksel in haar rug prikte. "Wees alsjeblieft niet bang." Ze was duidelijk overstuur, nog steeds stroomde er tranen over haar wangen en haar hart klopte als een bezetene, de kans bestond dat hij het kon horen kloppen. Hij zou zijn arm om geen enkele rede ooit nog om haar heen slaan. Hij vond vast dat ze een mutant was, een of ander mislukt wezen. Ze was banger voor hem, dan hij voor haar. Hij kon haar geheim verklappen, dan zou ze eindigen in een dierentuin, of in een laboratorium. "Je bent zo rustig," zei ze onbegrijpelijk. Haar ogen zochten de zijne en ze keek nu terug. De vin bewoog af en toe, de oranje-bruine schubben waren even nat als zij nu was en ze voelde zich enorm kwetsbaar.

Wat verstart staarde hij naar de omtrek van Bella ze wou totaal niet dat hij in hier buurt kwam wat ze roep nog een paar keer verstard. ’Er is niets, blijf nu gewoon daar, alsjeblieft.’ Maar dat ging niet helpen Vincent was van binnen erg nieuwsgierig en ook wat avontuurlijk ingesteld vandaar dat hij ook bij e kustwacht zat. En hij had al veel gekke dingen mee gemaakt. ’Er is niets, niets doen.’ Riep zze wanhopige terwijl hij haar vin had aangeraakt. Had ze nou echt een vissenstaart gekrijgen, Vincent schudde zijn kop en keek haar aan hij had gekke dingen meegemaakt en ook veel meegemaakt maar zijn verstand leek nou even te vechten om wat het gekste in zijn leven was. Bella was duidelijke overstuur dat hoorde je al aan haar stem Vincent bleef vast genageld voor haar zitten terwijl hij haar aankeek. ‘Wees alsjeblieft niet bang.’ Zei Bella, De gezicht spieren van hem zeiden dat hij even een grijns moest maken maar om de een af andere reden lukte dat niet en met een vragende en nieuwsgierige blik staarde hij naar Bella. Bella leek hier het bangst te zijn. ‘Je bent zo rustig.’ Zei ze onbegrijpelijk, Vincent knikte even daar was hij het met haar eens maar waarom hij zo rustige was. Was voor hem ook een vraag haar staart bewoog af en toe en dat gaf hem toch een wat ongemakkelijke gevoel. ‘Je…je…bent een zee…zee…zeemeermin.’ Zei hij na een lange stilte maar verder wist hij totaal niks meer te zeggen.